Η ζέστη επανήλθε με μία μελαγχολία να την παίρνει στο κατόπι της.
Η πόλη, επιτέλους, έχει ανοίξει διάπλατα τα πόδια της, έχει σηκώσει τη φούστα της και απελευθερώνει όλους τους δέσμιούς της.
Δεν υπάρχει λυτρωμός. Αυτή τους διώχνει και αυτή κολλάνε πιο πολύ.
Όλοι αυτοί οι ανώμαλοι τύποι που δεν συμβιβάζονται με τη λογική,
την παρακαλάνε, πέφτουν στα πόδια της, της γλύφουν τα χέρια για να τη
δροσίσουν με αντάλλαγμα μερικές δόσεις ελέους, μα εκείνη ηδονίζεται
ακόμη πιο πολύ.
Αυτό που κρύβει ανάμεσα στα σκέλια της μουσκεύει όλο και πιο πολύ και το
γλύψιμο μετατρέπεται σε καψίλα.
Έρμαιο των ορέξεών της, προσπαθούν να καλυφθούν.
Να γλυτώσουν. Να απαλλαχθούν.
Όταν επιστρέψουν οι υπόλοιποι θα φέρουν κι άλλους μαζί τους.
Όλοι επίδοξοι εραστές της.
Νέο αίμα. Φρέσκο αίμα. Ηλιοκαμένη αρμυρή σάρκα.

Αυτή να υγραίνεται... Αυτοί να γλύφουν.. Να φέρνουν κι άλλους...